لذت عشق غایبانه

سخت ترین شرایط زندگی برای انسان گذشتاندن دوران رخوت وپیر یست . در این برهه زندگی علایق ،عشق ودلبستگی انسان به زندگی ،زن فرزند و استملاک کمرنگ وپوچی و هیچی زندگی نقاب از رخ خویش به دورافگنده و انسان آگاه به ملعبه بودن زندگی میشود .

اما در این برهه زندگی برای انسان مسلمان یک روزنه وعشق باقی میماند ،و آن روزن وعشق توجه وتمرکز انسان به عشق واقعی معطوف میگردد،وآن عشق شیدای وشیفتگی انسان به تجلی ونور ابدییست و آن نور وعشق تمرکز وتعشق  به سوی رب است ،ربی که برای انسان در این مرحله آرامش ،امید ولذت لایتناهی دارد .

عطار،مولوی ،شیخ الاشراق وسنائی هر سه در این مرحله زندگی به وارستگی رسیده ودنیا را با همه شکوه وجلاش وسیله ملعبه یافتند،واز قیل وقال روی به سوی وحدت الوجود گشتانده وعاشقانه در فراق معشوق ،غایبانه که برای آنها غایب نبود دلباختند وتا اینکه در وسوسه این عشق دل وتن باختند،به آن نور جاویدانه لاحق شدند.